adsız!

bugün, hergün kapımıza gelen adsız bir çocuğun, sırf benden birşeyler alacak diye beklerken; apartmanın, kendini yöneticilikden başkanlığa terfisini yapan, kompleks yumağı,
küçük dağları ben yarattım, üstüne imzamı attım, diye dolanan, güdük bir herifin kovalanmasına seyirci kaldım. bay başkandan daha iğrençtim bence. insanlarla tartışamamak gibi bir beceriksizliğim var. sanki ezecekler beni laflarıyla. oysa o çocuk kadar ezilemezdim herhalde. şiştim, kaldım adeta.
bay başkana sinirimden ziyade kendime kızıyordum. kendilerini üst sınıf sanan insanlardan kurtarılacak birşey kalmadığını bildiğimden, bari kendimi kurtarmalıyım diye çırpındım. üstelik daha kötüsü var. bu ilk kez olmuyor. ben ne zaman o çocuğa birşeyler verecek olsam, damlıyor anında apartman önüne. apartmanın köpeği sanki, etrafında fır dönüyor. anlayacağınız, yakalanıyorum sürekli. ben bu adamdan niye tırsıyorum, hâlâ çözemedim. içten içe, kafamda insanları sınıflandırmış olmalıyım, diye düşünüyorum. benden daha zayıf gördüklerime cırlardım herhalde, aynı durumda kalsaydım. bulunduğumuz yerin savcısı, hakimi komşumuz. biz kendimizi müştemilatta kalıyor gibi düşünüyoruz. siz düşünün artık, bizim yanlarında kaçıncı sınıf olduğumuzu. susarak, onlara daha çok, kendilerini, bir haltmışlar gibi hissettiriyoruz. bu eziklik beni öfkelendiriyor, nasılsınız deseler, anama küfretmişler gibi gelecek ve ben çığrımdan çıkıvereceğim. birşey de yapamam ki, ancak çemkiririm, ne söylediğim anlaşılmaz. küfretmek isterim, onu da yapamam. şiştiğimle kalırım. belki bunu bildiğimden susuyorum. konuşacaksam, hakkını vermeliyim. hakkını veremeyeceksem, susmalıyım.
lafı gediğine oturtan laf ebesi kişilere oldum olası imrenmişimdir.
silik, sinik büyümüşüm.
burun direğinin sızladığını farkettim ilk kez bugün. boğazın düğüm düğüm olabildiğini ve de...


bugünün manisi:
kara tavuk kaz oldu
komşular komaz oldu
zalim komşunun yüzünden
yârim gelemez oldu

bugünün isimleri:

erkek ismi:mengü
kız ismi: mengüç